آب ، بسوزد دلت
خاک ، شود خاک عزا بر سرت
باد ، پریشان شوی
چشم ! الهی که بباری فقط
پیش نگاه شما ، ... مادر خورشید سوخت

گل محمدی من چه زود پرپر شد!
گلی که عالم از او تازه بود، پرپر شد
یگانه کوکب باغ وجود، پرپر شد
شب شهادت زهرا علی به خود می‌گفت:
گل محمدی من چه زود پرپر شد!
خزان چه کرد که در چشم اشکبار علی
تمام گلشن غیب و شهود، پرپر شد
به باغ حسن کدام آفتاب ناب، افسرد
که در مدار افق هر چه بود، پرپر شد؟
برای تسلیت اهل باغ آمده بود
شقایقی که به صحرا کبود، پرپر شد
نشان ز پاکی روح لطیف فاطمه داشت
بنفشه ای که سحر در سجود، پرپر شد
ز فیض صحبت او رنگ و بوی عزت داشت
گلی که تشنه میان دو رود پرپر شد

یاس یعنی فاطمه حیدر سرشت

یاس یعنی کمترین عمرِ جهان

یاس یعنی مادرِ صاحب زمان

یاس یعنی کوچه و آه و شرر

یک گل و یک غنچه با هم پشتِ در

یاس یعنی قوتِ دستِ علی

همدم رازِ دل و هستِ علی

یاس یعنی خانه داری نوجوان

مادری افتاده حال و نیمه جان

یاس یعنی شانه بر موی حجاب

ناله در بیداری و در وقت خواب

یاس یعنی حیدر و غسل و کفن

اشکِ چشمِ زینب و آه حسن

یاس یعنی یا حسینِ زیرِ لب

بوسه بر زیر گلویی نیمه شب

یاس یعنی انتقام از عاملین

سیلی محکم به روی قاتلین

یاس یعنی مهدی و وقتِ ظهور

انتقام از غاصبین پر غرور

یاس یعنی ما مدینه می‌رویم

با امیرِ بی‌قرینه می‌رویم